فناوری به ما امکان داده است تا شرکت‌ های جدید، جوامع جدید و ارز های جدیدی را پایه‌ گذاری کنیم. اما آیا می‌توانیم از آن برای خلق شهر های جدید یا حتی کشور های جدید استفاده کنیم؟ یک مفهوم کلیدی این است که «اول فضای ابری، بعداً زمین» اما نه «هرگز زمین» عمل کنیم. این کار با شروع از یک جامعه آنلاین و سپس عینیت بخشیدن به آن در دنیای فیزیکی انجام می‌شود. ما از طریق هفت مرحله به این هدف می‌رسیم:

۱. تأسیس یک جامعه استارتاپی.

این به سادگی یک جامعه آنلاین است که آرمان‌ های بزرگ‌تری در سر دارد. هر کسی می‌تواند یکی از این جوامع را تأسیس کند، درست همان‌طور که هر کسی می‌تواند یک شرکت یا یک رمزارز را پایه‌گذاری کند. و مشروعیت بنیان‌گذار آن از این ناشی می‌شود که آیا مردم تصمیم می‌گیرند از او پیروی کنند یا خیر.

۲. سازماندهی آن در قالب گروهی با قابلیت اقدام جمعی.

با داشتن یک جامعه آنلاین به اندازه کافی متعهد، قدم بعدی سازماندهی آن در قالب یک اتحادیه شبکه‌ای است. یک اتحادیه شبکه‌ای، برخلاف یک شبکه اجتماعی، یک هدف دارد: اعضای خود را برای منفعت متقابل‌شان هماهنگ می‌کند. و برخلاف یک اتحادیه سنتی، یک اتحادیه شبکه‌ ای صرفاً در تقابل با یک شرکت خاص شکل نگرفته است، بنابراین می‌تواند طیف متنوعی از اقدامات جمعی را انجام دهد. ایجاد این اتحادیه یک گام کلیدی است، زیرا یک جامعه آنلاین را که در غیر این صورت بی‌اثر بود، به گروهی از افراد تبدیل می‌کند که برای یک هدف مشترک با هم کار می‌کنند.

۳. ایجاد اعتماد در دنیای واقعی و ساخت یک اقتصاد رمزارزی در فضای آنلاین.

شروع به برگزاری ملاقات‌ های حضوری در دنیای فیزیکی کنید که به تدریج از نظر مقیاس و مدت زمان بزرگ‌تر می‌شوند، و همزمان یک اقتصاد داخلی با استفاده از رمزارز بسازید.

۴. تأمین مالی جمعی برای گره‌ های فیزیکی.

هنگامی که اعتماد کافی ایجاد شد و سرمایه جمع‌آوری گردید، تأمین مالی جمعی برای آپارتمان‌ها، خانه‌ها و حتی شهرک‌ ها را آغاز کنید تا شهروندان دیجیتال را در قالب جوامع واقعی و اشتراکی به دنیای فیزیکی بیاورید.

۵. اتصال دیجیتالی جوامع فیزیکی.

این گره‌ های فیزیکی را به یکدیگر متصل کرده و یک مجمع‌ الجزایر شبکه‌ ای بسازید؛ مجموعه‌ای از قلمروهای فیزیکی که به صورت دیجیتال به هم متصل بوده و در سراسر جهان پراکنده هستند. گره‌ های این مجمع‌ الجزایر شبکه‌ ای می‌توانند از آپارتمان‌ های یک‌ نفره تا جوامع حضوری با هر اندازه‌ای را شامل شوند. دسترسی فیزیکی از طریق داشتن یک «گذرنامه رمزارزی وب۳» (web3 cryptopassport) اعطا می‌شود و از «واقعیت ترکیبی» (mixed reality) برای پیوند یکپارچه دنیای آنلاین و آفلاین استفاده می‌گردد.

۶. انجام یک سرشماری مبتنی بر زنجیره (On-chain).

همزمان با رشد جامعه، یک سرشماری قابل حسابرسی به صورت رمزنگاری‌شده اجرا کنید تا اندازه رو به رشد جمعیت، درآمد و ردپای املاک و مستغلات خود را به نمایش بگذارید. اینگونه است که یک جامعه استارتاپی در مواجهه با شک و تردید ها، پیشرفت و مقبولیت خود را اثبات می‌کند.

۷. کسب شناسایی دیپلماتیک.

یک جامعه استارتاپی با مقیاس کافی، در نهایت باید بتواند برای به رسمیت شناخته شدن دیپلماتیک از سوی حداقل یک دولت از پیش موجود، مذاکره کند و از آن پس به تدریج حاکمیت خود را افزایش دهد تا به آرامی به یک دولت شبکه ای واقعی تبدیل شود.

ایده اصلی این است که زمین را از طریق فضای ابری مسکونی کنیم و این کار را در سرتاسر جهان انجام دهیم. برخلاف یک دولت سنتی که از نظر ایدئولوژیک ناهمسو و از نظر جغرافیایی متمرکز است و میلیون‌ ها مخالف را در یک مکان جمع می‌کند، یک دولت شبکه  ای از نظر ایدئولوژیک همسو اما از نظر جغرافیایی غیرمتمرکز است. مردم آن در خوشه‌ هایی با اندازه‌ های متفاوت در سراسر جهان پراکنده شده‌اند، اما قلب‌ هایشان در یک مکان است.

همانطور که جمعیت و اقتصاد یک جامعه استارتاپی به اندازه یک دولت سنتی رشد می‌کند و به میلیون‌ ها شهروند و میلیارد ها دلار درآمد می‌رسد، در نهایت باید بتواند از حاکمان فعلی و در نهایت سازمان ملل به رسمیت شناخته شود، درست همانطور که بیت‌کوین اکنون به یک ارز ملی تمام‌ عیار تبدیل شده است.

منبع: استارتاپ لب