اگر ظرفیت بالا باشد، بازار مستقل و پایدار است؛ اما اگر ظرفیت پایین باشد، وابستگی به اتکایی زیاد می‌شود و بازار در برابر شوک‌ های بزرگ آسیب‌پذیر خواهد بود.

عوامل اصلی تعیین‌کننده ظرفیت بازار بیمه عبارت‌اند از:

۱. میزان سرمایه و ذخایر فنی شرکت‌ های بیمه؛ هرچه سرمایه بیشتر، توان پذیرش ریسک بالاتر.

۲. نسبت توانگری مالی یا Solvency Ratio؛ این نسبت بیانگر پایداری شرکت در پرداخت تعهدات است.

۳. حجم و کیفیت پوشش‌های اتکایی داخلی و خارجی؛ اتکایی مناسب می‌تواند ظرفیت بازار را چند برابر کند.

۴. سطح تخصص و فناوری در ارزیابی ریسک؛ بازارهایی که تحلیل داده و مدل‌سازی ریسک دقیق دارند، ریسک بیشتری را می‌توانند مدیریت کنند.

۵. ثبات اقتصادی و ارزی کشور؛ نوسان شدید ارز یا تورم بالا ظرفیت واقعی را کاهش می‌دهد، چون ارزش تعهدات بیمه‌ای با تأخیر جبران می‌شود.

در سطح کلان، وقتی مجموع ظرفیت شرکت‌های بیمه داخلی محدود باشد، بیمه مرکزی معمولاً وارد عمل می‌شود تا با ایجاد صندوق‌های مشترک یا برنامه‌های بیمه اتکایی داخلی، ظرفیت بازار را افزایش دهد.

اثر ظرفیت بازار بر تحلیل کلان صنعت بیمه بسیار مهم است. اگر ظرفیت پایین باشد، بازار از پذیرش پروژه‌ های بزرگ ناتوان می‌شود و بخش‌ هایی از اقتصاد (مثل نفت، انرژی و ساخت‌وساز) باید به بازار های خارجی متوسل شوند.

در این صورت، خروج ارز و وابستگی بین‌المللی افزایش می‌یابد. از سوی دیگر، اگر ظرفیت بالا باشد، بازار بیمه می‌تواند موتور توسعه اقتصادی کشور شود، چون پروژه‌ های ملی در داخل پوشش داده می‌شوند و اعتماد عمومی نسبت به بیمه بالا می‌رود.

راه‌ های افزایش ظرفیت بازار شامل:

افزایش سرمایه شرکت‌ های بیمه،
ایجاد شرکت‌ های اتکایی قوی داخلی،
توسعه بازار سرمایه برای حمایت از صنعت بیمه،
به‌ کارگیری مدل‌ های دقیق ارزیابی ریسک و کاهش تورم و نوسانات اقتصادی